มหาโกฏฐิตเถราปทานที่ 7 (537)[127] ในแสนกัปนับจากภัทรกัปนี้ไป พระพิชิตมารพระนามว่าปทุมุตตระ ผู้รู้แจ้ง โลกทั้งปวง เป็นมุนีมีจักษุ ได้เสด็จอุบัติขึ้น แล้ว พระองค์ตรัสสอน ทรงแสดงให้สัตว์รู้ ชัดได้ ทรงยังสรรพสัตว์ให้ข้ามวัฏสงสาร ทรง ฉลาดในเทศนา เป็นผู้เบิกบาน ทรงช่วยให้ ประชุมชนข้ามพ้นไปเสียเป็นอันมาก พระองค์เป็นผู้อนุเคราะห์ ประกอบด้วย พระกรุณา แสวงหาประโยชน์ให้สรรพสัตว์ ยัง เดียรถีย์ที่มาเฝ้าให้ดำรงอยู่ในเบญจศีลได้ทุกคน เมื่อเป็นเช่นนี้ พระศาสนาจึงไม่มีความ อากูล ว่างสูญจากเดียรถีย์ วิจิตรด้วยพระอรหันต์ ผู้คงที่มีความชำนิชำนาญ พระมหามุนีพระองค์นั้น สูงประมาณ 58 ศอก พระฉวีวรรณงามคล้ายทองคำอันล้ำค่า มีพระลักษณะอันประเสริฐ 32 ประการ ครั้งนั้นอายุของสัตว์แสนปี พระชินสีห์ พระองค์นั้น เมื่อดำรงพระชนม์อยู่ โดยกาล |